Πόσο "καθαρός" ήταν ο πρώτος "καθρέπτης" που είδαμε τον εαυτό μας μέσα του?

Ειδικά στους πρώτους μήνες της ζωής μας η προσωπικότητά μας διαμορφώνεται μέσα από το "καθρέφτισμα" αυτών που μας μεγαλώνουν. Ανάλογα λοιπόν με το είδος του καθρέφτη που αυτοί είναι,την αντίστοιχη αντανάκλαση θα λάβουμε και θα γίνει η αντίληψη του εαυτού μας.

Κι αν ο καθρέφτης τους είναι σπασμένος,φθαρμένος,λερωμένος... ?

Πόσο αλήθεια είναι αυτό που νομίζουμε ότι είμαστε...?

Και ποιοι αλήθεια είμαστε?

Μήπως όσον αφορά την προσωπικότητα μπορούμε να είμαστε όποιοι εμείς επιλέξουμε τελικά? Μήπως είναι καλή ιδέα να αμφισβητούμε και να εξελίσσουμε την ιδέα του ποιοι είμαστε και τι μπορούμε να κάνουμε? Γιατί το πιθανότερο μοιάζει να είναι πως δεν αληθεύει ότι δεν είμαστε αγαπητοί,ικανοί,όμορφοι,έξυπνοι,θαρραλέοι κλπ. Η ότι είμαστε τεμπέληδες,χαζοί,ανίκανοι κλπ.

Μπορείτε να φανταστείτε ένα μωρό να μην είναι άπλα Θεϊκό και να είναι όλα τα παραπάνω? Χαρακτηρίζει κανείς ένα μωρό ως τεμπέλικο η χαζό? Πως γίνεται λοιπόν από υπέροχα ,θεϊκά πλάσματα να γινόμαστε ανεπαρκείς,ανασφαλείς,άσχημοι,χαζοί και όλα τα υπόλοιπα?

Μήπως οι πρώτοι καθρέφτες μας ήταν λερωμένοι,η διαστρεβλωμένοι?

Πόση Αλήθεια μας “καθρέφτιζαν”?

Πόσο αξιόπιστο είναι λοιπόν το συμπέρασμα που βγάλαμε?

Και μήπως ως ενήλικες η επιλογή είναι πια δική μας?

Το καθρέφτισμα συνεχίζει να συμβαίνει σε όλη μας την ζωή. Κι επειδή μέσα από τα αντίθετα μαθαίνουμε,τώρα μπορούμε να το αξιοποιήσουμε για να βλέπουμε τι δεν είμαστε,αρχικά βλέποντας αυτό που νομίζουμε ότι είμαστε και κατόπιν αμφισβητώντας την αλήθεια του και κάνοντας μια άλλη επιλογή.

Και εν τέλει να φτάσουμε στην αλήθεια της ψυχής...

(Art by Daniel Rozin)