Ο πνευματικός άνθρωπος σιγά σιγά γίνεται ήλιος και νερό
Όταν κάποιος είναι σε ένα πνευματικό μονοπάτι,δεν σημαίνει ούτε ότι είναι τέλειος,ούτε ότι είναι φωτισμένος,ούτε τίποτα άλλο από το ότι μαθαίνει τον εαυτό του,ότι κάνει το ταξίδι του. Δεν είναι ούτε καλύτερος,ούτε χειρότερος. Θυμώνει,λυπάται,αδικεί,αλλά επίσης συγχωρεί,αγάπα,αναλαμβάνει την ευθύνη του εαυτού του όλο και πιο συχνά,όλο και πιο πολύ.
Κι αυτό σημαίνει ότι όταν ο ίδιος βλέπει την ανθρώπινη του φύση και έχει ήδη αναγνωρίσει και την Θεϊκή φύση μέσα του, αναγνωρίζει αυτά τα δυο και μέσα στους άλλους και αυτό τον φέρνει πιο κοντά στον ίδιο του τον εαυτό αλλά και στους άλλους. Δεν απορρίπτει,κάνει διάκριση,δεν κρίνει,κατανοεί,δεν επιβάλει,εκφράζει. Όλο και πιο πολύ ,όλο και πιο συχνά και καθαρά.
Κι όσο γίνεται αυτό τόσο πιο φυσικά έρχεται η αποταύτιση από τον μικρο εαυτό που είναι περιορισμένος και δεν είναι πάρα ένας μηχανισμός φόβου ,επιβίωσης,άμυνας-επιθεσης. Αλλά επίσης δεν έχει ούτε προσκόλληση στον θεϊκό εαυτό. Είναι αυτό που είναι κάθε στιγμή. Και είναι όλα και τίποτα μαζί.
Όσο ένας άνθρωπος ανοίγεται σε όλες τις πιθανότητες,σε όλες τις στιγμές χωρίς κριτική,χωρίς προσκόλληση και παρατηρεί τον εαυτό του να δρα,να μιλά,να κινείται,αρχίζει να βιώνει ότι ενώ είναι όλα αυτά,συγχρόνως δεν είναι μόνο αυτά. Κάθε μας σκέψη και συναίσθημα είναι υποκειμενικό και μπορεί να αλλάξει αν το αμφισβητήσουμε,αν το ερευνήσουμε και αν το επιλέξουμε.
Κάθε μας αντίδραση είναι μια ευκαιρία να μάθουμε τον εαυτό μας. Να μας δούμε. Και όσο εξασκούμαστε σε αυτό,τόσο πιο πολύ έχουμε την επιλογή να δούμε την Αλήθεια μέσα μας.
Ένας άνθρωπος που επιλέγει να μάθει τον εαυτό του,έχει ίδιες πιθανότητες να βρει την αγάπη μέσα του όσο κι ένας που υποτίθεται δεν είναι σε ένα πνευματικό δρόμο όπως σε γενικές γραμμές ορίζουμε το τι είναι πνευματικό μονοπάτι και αυτογνωσία. Γιατί η ζωή είναι ο δρόμος και το μονοπάτι όλων. Όλοι μας έχουμε ευκαιρίες για εσωτερική εξέλιξη και αυτό θα γίνει μόνο και μόνο επειδή ζούμε. Η ίδια η ζωή είναι μύηση κι εμείς οι μύστες. Ολοι μας.
Εξελισσόμαστε σε ατομικό άλλα και σε συλλογικό επίπεδο όλοι μαζί. Όλοι συνεισφέρουμε κάθε στιγμή σε όλους. Ολοι εξυπηρετούμε ο ένας τον άλλο. Είμαστε όλοι μαζί στο ταξίδι της ενθύμησης που εμείς επιλέξαμε να βιώσουμε. Δεν χρειάζεται να επεμβαίνουμε στον δρόμο κανενός. Όλα είναι ακριβώς έτσι όπως θα έπρεπε να είναι.Ευχαριστιόμαστε το ταξιδι. Ειτε μέσα από πόνο είτε μέσα από χαρά και ο καθένας έχει το αναφαίρετο δικαίωμα να το ζει όπως αυτός θέλει.
Δεν χρειάζεται κάνεις να σώσει κανέναν. Το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να εστιάζουμε στην εσωτερική μας πρόοδο και να είμαστε το καλύτερο που μπορούμε κάθε στιγμή κι έτσι να επιτρέπει η παρουσία μας στους άλλους να είναι ο μη τέλειος-τέλειος εαυτός τους ανά πάσα στιγμή.
Μέσα σε περιβάλλον αποδοχής και αγάπης ο καθένας μας μπορεί να ανθίσει.
Όπως ένα λουλούδι χρειάζεται ήλιο και νερό για να ανθίσει έτσι κι ο άνθρωπος χρειάζεται αγάπη,προσοχή και φροντίδα για να λάμψει. Ο πνευματικός άνθρωπος σιγά σιγά γίνεται ήλιος και νερό. Χωρίς προσπάθεια,άπλα κάποια στιγμή που ήρθε μέσα από άπειρες άλλες στιγμές πριν από αυτήν,άπλα Είναι. Πρώτα έγινε ήλιος και νερό για τον εαυτό του,πότισε και φρόντισε ότι χρειαζόταν νερό και φροντίδα μέσα του. Αυτός ο άνθρωπος δεν χρειάζεται να κάνει τίποτα άλλο από το να είναι αυτό που είναι. Γιατί όλοι είμαστε τέλειοι μέσα στην ατέλεια μας και όλοι είμαστε όμορφοι μέσα μας.
Απολαμβάνουμε ένα χορό ένωσης της ανθρώπινης και της θεϊκής μας φύσης,σε ένα ταξίδι λήθης και ενθύμησης. Ολα έχουν ένα σκοπό και όλα αργά ή γρήγορα θα μας οδηγήσουν στην ενθύμηση.
Δεν υπάρχει και άλλη επιλογή αφού το λουλούδι πάντα θα βρει τον ήλιο, το ποτάμι πάντα θα βρει την θάλασσα, έτσι κι ο άνθρωπος θα βρει τον Θεό και αντίστροφα.
Eυχαριστώ
Καλλιόπη Παπαχατζάκη
