Εσωτερικό παιδί και θεραπεία
Εσωτερικό παιδί θα έλεγα είναι οι εντυπώσεις,οι αισθήσεις και τα αισθήματα των παιδικών μας χρόνων. Ένα σύνολο εμπειριών που μας οδηγούσαν σε συναισθηματικά συμπεράσματα για τον εαυτό μας. Συμπεράσματα όπως δεν με αγαπάνε,δεν είμαι αρκετά καλός,δεν ανήκω και άλλα ,με τα αντίστοιχα αισθήματα της απόρριψης,της ανασφάλειας,της μοναξιάς κλπ.
Πόσο πραγματικά είναι αυτά τα συμπεράσματα?
Δεν έχει σημασία!
Τα αισθήματα ήταν για εμάς (και παραμένουν) αληθινά και για αυτό χρειάζεται να τα βιώσουμε αν θέλουμε να ενηλικιωθούμε. Τα αισθήματα μας είναι έγκυρα και αληθινά για εμάς όσο υποκειμενικά κι αν είναι. Μόνο δίνοντας επιτέλους χώρο σε αυτά μπορούμε να βιώσουμε την υποκειμενικότητα τους! Μόνο πηγαίνοντας μέσα μας,αναγνωρίζοντας και αγκαλιάζοντας την εμπειρία με το συναίσθημα που βιώσαμε μπορεί να μετασχηματίσει ή να αποκαταστήσει το υποκειμενικό συμπέρασμα που κάποτε βγάλαμε με την αντικειμενική αλήθεια που ο ενήλικος νους ήδη κατανοεί. Και κάνοντας αυτό ξανά και ξανά αρχίζουμε να συνδέουμε το συναισθηματικό με τον νοητικό μας κόσμο “θεραπεύοντας”και όλες τις συνέπειες.,δημιουργώντας εσωτερική ειρήνη και ωριμότητα που θα μας επιτρέψει την συναισθηματική ενηλικίωση και θα φέρει αρμονία στις σχέσεις μας και στην ζωή μας, αφού δεν θα χρειάζεται πια να επιζητούμε από τους άλλους ό,τι θεωρούμε ότι μας λείπει. . Όπως ασφάλεια,αποδοχή,αναγνώριση,αγάπη κλπ. Ούτε θα βλέπουμε γύρω μας “εχθρούς” που μας αναγκάζουν να βρισκόμαστε σε άμυνα.
Είναι σημαντικό ο καθένας μας να έχει στην ζωή του τα παραπάνω. Εφόσον οι ζωές μας δεν περιστρέφονται γύρω από την ανάγκη της επιβίωσης,είναι σημαντικό να καλύπτονται και οι συναισθηματικές μας ανάγκες.
Όταν αφήνουμε χώρο στα συναισθήματα μας ,όταν τους επιτρέπουμε να υπάρχουν και τα βιώνουμε, τότε τα απελευθερώνουμε. Και όντας ενήλικες τώρα μπορούμε να τους επιτρέπουμε να υπάρχουν γνωρίζοντας ότι εξυπηρετούν τον σκοπό τους ως μέρος της ανθρώπινης δομής μας και να τα αφήνουμε να κυλούν και να φεύγουν. Παρατηρήστε ένα παιδί που όταν δεν επέμβει ο ενήλικας να το “συνετίσει” ή να το παρηγορήσει βιώνει πλήρως το συναίσθημά του (πχ. Θυμό) και μετά χαμογελά και συνεχίζει το παιχνίδι του! Αυτό είναι το υγιές! Βιώνουμε χωρίς άρνηση,χωρίς αντίσταση αλλά και χωρίς προσκόλληση. Αν δεν ακολουθήσουμε το ειρμό των σκέψεων μας που μας λέει π.χ ότι αφού κάποιος γέλασε με αυτό που είπαμε σημαίνει ότι δεν μας καταλαβαίνει,ότι μας απορρίπτει και στην συνέχεια νιώθουμε μη αγαπητοί,μη αρεστοί και θυμώνουμε μαζί του θα μπορούσαμε πολύ εύκολα χωρίς καμία εσωτερική διαδικασία να “θεραπεύσουμε” τον εαυτό μας άμεσα από τα παραπάνω συναισθήματα-υποκειμενικές αλήθειες. Θα μπορούσαμε έτσι απλά βιώνοντας το κάθε συναίσθημα,χωρίς να ακολουθήσουμε το μοτίβο που κάποτε εντυπώθηκε μέσα μας,χωρίς να το κρίνουμε ή να το καταπιέσουμε να το αφήσουμε να υπάρξει και να ολοκληρωθεί χωρίς να αφήσει πίσω του κανένα ίχνος,αντίθετα αφήνοντας πίσω του χώρο μέσα μας και το αίσθημα της ελευθερίας
.
Πολλοί από εμάς,έχουμε μάθει είτε να ασχολούμαστε υπερβολικά με το συναίσθημα και τα “λογικά” συμπεράσματα του που δομούν και την ερμηνεία μας ,για εμάς και τον κόσμο γύρω μας,είτε να τα αγνοούμε είτε να τα καταπιέζουμε “προστατεύοντας” έτσι τον εαυτό μας. Σαφώς και τα παραπάνω ήταν οι τρόποι που κάποτε μας χρησίμευσαν και μας βοήθησαν να βρούμε τον τρόπο να αντεπεξέλθουμε στην ζωή. Μας χρειάζονται όμως ακόμα;
Μιας και δεν έχουμε μάθει απλώς να βιώνουμε τα συναισθήματα μέχρι να ολοκληρώνονται και να τελειώνουν,μια εσωτερική διαδικασία,αναγνώρισης και αποδοχής είναι αρχικά απαραίτητη. Κι εδώ την σκυτάλη παίρνουν όλες οι τεχνικές που αφορούν στο “εσωτερικό παιδί”. Και το επόμενο εξελικτικό μας βήμα είναι η διαδικασία που περιέγραψα παραπάνω όπου αφήνουμε τα αισθήματα μας να υπάρχουν,να ρέουν και να ολοκληρώνονται. Σε αυτό το στάδιο δεν χρειάζεται πια καμία θεραπευτική τεχνική. Αν και αυτό θα μπορούσε να θεωρηθεί τεχνική,Θα έλεγα ότι είναι απλά η υγιής διαδικασία των συναισθημάτων.
Πριν από αυτό όμως, θα ήταν πολύ χρήσιμο κάθε φορά που νιώθουμε οτιδήποτε δυσάρεστο,να παίρνουμε τον χρόνο μας για να επικοινωνήσουμε με το μέσα μας,να εντοπίσουμε την αρχική εμπειρία του εκάστοτε συναισθήματος ,που συνήθως εντοπίζεται στα παιδικά χρόνια. Αυτό θα φέρει την αναγνώριση και θα μας δώσει την ευκαιρία να αποδεχτούμε το συναίσθημα και να επαναπρογραμματίσουμε ή να αποπρογραμματίσουμε όλα τα συνειρμικά και υποκειμενικά συμπεράσματα που βγάλαμε για εμάς και τον κόσμο γύρω μας.
Αυτή η διαδικασία με την σειρά της θα μας φέρει στην πραγματικότητα. Θα συνδέσει τον λογικό,ενήλικο εαυτό μας με το “εσωτερικό παιδί”,τον συναισθηματικό εαυτό μας . Κατά συνέπεια θα επέλθει ηρεμία και διαύγεια μέσα μας. Οι σχέσεις μας θα γίνουν πιο αρμονικές και αντικειμενικές. Δεν θα υπάρχει χώρος για κριτική,για άμυνα-επίθεση,για χειριστικούς μηχανισμούς,δεν θα υπάρχει λόγος για περισσότερο συναισθηματικό πόνο.
Θα μπορέσουμε αντί αυτού να έχουμε περισσότερη αποδοχή,κατανόηση,αγάπη,ισότητα και ενότητα στις σχέσεις μας.
Μην ξεχνάμε ότι όταν αποφασίσουμε να έρθουμε σε επαφή με το συναίσθημα μας και τα παιδικά μας βιώματα είναι απαραίτητο να το κάνουμε με λεπτότητα,με κατανόηση και με αγάπη. Δεν θα έχει κανένα θεραπευτικό αποτέλεσμα αν το προσεγγίσουμε ως ενήλικες και απλά εκλογικεύσουμε το συναίσθημα πριν την αποδοχή του. Να θυμάστε ο σκοπός είναι να επιτρέψουμε στο συναίσθημα να υπάρχει! Ερχόμαστε σε επαφή με το “εσωτερικό παιδί” και ως παιδί χρειάζεται να του συμπεριφερθούμε. Ως ένα παιδί που αγαπάμε και συμπονάμε και επιθυμούμε να το γνωρίσουμε και να το αγαπήσουμε. Είναι ένα κομμάτι του εαυτού μας. Είναι ναι μεν ετεροχρονισμένο σύμφωνα με την λογική αλλά πιστέψτε με είναι έγκυρο και μας επηρεάζει κάθε στιγμή! Ολοκληρωμένη ενηλικίωση δεν θα βιώσουμε αν δεν ενσωματώσουμε και το συναίσθημα μας στην “ομάδα” του εαυτού μας. Στο τώρα και στην πραγματικότητα δεν θα βρεθούμε αν δεν έχουμε ενσωματώσει το “εσωτερικό μας παιδί”. Ακόμα και η πνευματική μας εξέλιξη συνδέεται άμεσα με αυτό. Εφόσον δεν είμαστε στο στάδιο όπου επιτρέπουμε στα συναισθήματα μας να ρέουν ελεύθερα χωρίς προσκόλληση,χωρίς κριτική,χωρίς αντίσταση, ακόμα και η πνευματική μας εξέλιξη θα καθυστερεί περιμένοντας μας να συνδέσουμε, και να εξισορροπήσουμε τον νου με το συναίσθημα. Είμαστε ένα σύνολο και ως μόνο ως σύνολο μπορούμε πραγματικά να εξελιχθούμε.
Όσον αφορά το σώμα,πολύ συχνά (αν όχι πάντα),αυτό αντικατοπτρίζει όλες τις πεποιθήσεις και τα συναισθήματα μας σύμφωνα με τις εμπειρίες και την ερμηνεία μας για αυτές.
Πιστεύω “θεραπεύοντας” και συνδέοντας νου και συναίσθημα το σώμα ακολουθεί.
Και μαζί με το Πνεύμα γινόμαστε μια ενότητα εντός κι έχουμε υγεία και αρμονία.
Χρειαζόμαστε υγεία στην σκέψη,στο συναίσθημα και στο σώμα. Θεωρώ το Πνεύμα ως υγιές από την φύση του. Μόνο διαστρεβλώσεις και παρερμηνείες μπορεί να έχει δεχτεί,αλλά είναι πάντα υγιές και ολοκληρωμένο.
Μιλάω κυρίως για το συναίσθημα διότι θεωρώ ότι είναι η βάση για τα υπόλοιπα. Η βάση που δημιουργεί τις πεποιθήσεις και κατά συνέπεια τις αντιδράσεις και τις συμπεριφορές με ό,τι συνέπειες αυτό περιλαμβάνει. Κι αυτό γιατί ως παιδιά η λογική είναι δευτερεύουσα και πολύ υποκειμενική ή και ανύπαρκτη στους πρώτους μήνες (αυτό θα μας το επιβεβαιώσει η ψυχολογία) και οι καταγραφές γίνονται την πρώτη φορά που βιώνεται η κάθε εμπειρία. Από ΄κει και πέρα κατά κανόνα σε κάθε παρόμοια εμπειρία το συμπέρασμα έχει βγει και απλά επαναλαμβάνεται συνειδητά ή ασυνείδητα ,είτε ισχύει είτε όχι , ενισχύοντας το συναίσθημα μας και τα όποια συμπεράσματα μας.
Όσο όλοι αυτοί οι προγραμματισμοί μένουν στο υποσυνείδητο,δηλαδή δεν έχουν την αναγνώρισή μας,δρουν έμμεσα και επηρεάζουν κάθε μας αντίδραση. Κι επηρεάζουν το σώμα μας,τις σχέσεις μας,τον εαυτό μας και βιώνουμε την επαλήθευση της “αυτο-προφητείας” μας βλέποντας ως πραγματικότητα μια και μόνο υποκειμενική οπτική γωνία.
Κι όσο αυτή η οπτική γωνία είναι ευχάριστη,όλα βαίνουν καλώς. 'Όταν είναι δυσάρεστη,πληγωνόμαστε,υποφέρουμε και απομονώνουμε τον εαυτό μας στερώντας μας την ευκαιρία να βιώσουμε ενότητα με τον κόσμο γύρω μας και εντός μας.
Μία ένδειξη ότι βιώνουμε μια περιορισμένη,υποκειμενική αυτοπροφητεία είναι όταν κάποιες καταστάσεις και συμπεριφορές συνεχώς επαναλαμβάνονται. Όταν σχεδόν σε κάθε σχέση,σε κάθε δουλειά κλπ γίνονται τα ίδια και μας αφήνουν απορημένους,πληγωμένους,
απογοητευμένους. Τότε θα ήταν χρήσιμο να κοιτάξουμε εντός μας και να φέρουμε στην επιφάνεια τα κυρίαρχα συναισθήματα, ώστε να τα “θεραπεύσουμε¨και να απελευθερωθούμε από τους δικούς μας περιορισμούς και ερμηνείες.
Γιατί χρησιμοποιώ εισαγωγικά στην λέξη θεραπεία;
Αν και είμαι θεραπεύτρια και χρησιμοποιώ διάφορες τεχνικές και διαλογισμούς για θεραπεία με μεγάλη επιτυχία και υπέροχα αποτελέσματα,όσο αποκτώ εμπειρία βλέπω ότι στην ουσία δεν υπάρχει κάτι να θεραπευτεί,γιατί δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Μόνο όσο το καθετί το βλέπουμε ως πρόβλημα μας βαραίνει,μας πονά και μας αρρωσταίνει. Μέσα στην αποδοχή και στην κατανόηση της ανθρώπινης φύσης με τους περιορισμούς και τις αδυναμίες της,αλλά και στην αναγνώριση (και την επαφή) της απεριόριστης και θαυματουργής Θεϊκής μας φύσης όλες οι “θεραπείες” συντελούνται,όλες οι εμπειρίες αποκτούν νόημα, όλα τα προβλήματα λύνονται.
Στην ουσία ανά πάσα στιγμή θα μπορούσαμε να “θεραπευτούμε”ολοκληρωτικά αν αισθανόμασταν από τα βάθη της ύπαρξης μας πλήρη αποδοχή για όλα. Για εμάς,τις σκέψεις,τα συναισθήματα,το σώμα μας,τον Θεό αλλά και για τους άλλους ανθρώπους. Αυτόματα θα βιώναμε ενότητα και ολοκλήρωση. Γιατί όμως δεν το κάνουμε; Γιατί όλο το νόημα είναι στην διαδρομή! Γιατί η διαδρομή μας προσφέρει,μας μαθαίνει,μας εξελίσσει, και μας συναρπάζει.
Η αποδοχή,η αγάπη,η ενότητα,η χαρά είναι η φυσική μας κατάσταση. Η φυσική κατάσταση της ψυχής μας. Οι περιορισμοί όμως της ανθρώπινης φύσης και οι εμπειρίες της γήινης ζωής είναι το ταξίδι. Όλα λοιπόν εξυπηρετούν τον σκοπό τους. Δυσάρεστα κι ευχάριστα ,όλα έχουν κάτι να μας προσφέρουν.
Θεραπεία αναζητούμε όταν έχουμε φτάσει στα όρια των δυσάρεστων εμπειριών και συναισθημάτων μας κι επιζητούμε αλλαγή. Θεραπεία αναζητούμε όταν έχουμε δει ότι όλοι οι μέχρι τώρα τρόποι μας,μας οδηγούν σε αδιέξοδο. Θεραπεία αναζητούμε όταν όλες οι εξωτερικές επιδιώξεις δεν έχουν φέρει τα ποθητά αποτελέσματα και έχουμε αναγνωρίσει την ματαιότητα τους. Τότε αρχίζουμε να στρεφόμαστε προς τα μέσα και να γνωρίζουμε τον εσώτερο εαυτό μας,αναγνωρίζοντας και απελευθερώνοντας όλα όσα καταγράψαμε ότι είμαστε εμείς και είναι ώρα να απελευθερωθούν αφού έχουν εξυπηρετήσει τον σκοπό τους. Και αυτό είναι μια συνεχής διαδικασία που λέγεται ζωή!
Ευχαριστώ,
ευλογίες,αγάπη και φως σε όλους!
Καλλιόπη Παπαχατζάκη
White Time Healer
